Σήμερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, απευθυνόμενος στον Υπουργό Οικονομικών, δήλωσε από το βήμα της Βουλής το εξής:
“…μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή όπως είχατε πει γιατί πέρασαν δυσκολίες αλλά τα κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους αλλά εσείς μας οδηγείτε σε πολύ χειρότερες καταστάσεις, θα είμαστε υποτελείς”.
Έτσι είπε, στ’ αλήθεια. Ας θυμηθούμε λίγο τι είναι η Αργεντινή, που μακάρι να είχαμε γίνει, από λινξ που έχω βάλει κατά καιρούς:
Ετούτο το ρεπορτάζ του “ΒΗΜΑτος” ξεκινά με μια πρόταση που μοιάζει ψευδής και είναι αστήρικτη:
Η ΕΛΑΣ και η ΕΥΠ παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα περισσότερων από 50.000 πολιτών!
Έτσι, με το θαυμαστικό στο τέλος. Το άρθρο αναφέρεται στην έκθεση της Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών, η οποία περιέχει στατιστικά για τις δικαστικές αποφάσεις του 2011 που έδιναν την άδεια στις αρχές να προχωρήσουν σε παρακολούθηση τηλεφώνων. Πρόκειται δηλαδή για τις νόμιμες παρακολουθήσεις που κάνει η Αντιτρομοκρατική και η ΕΛΑΣ. Ο αριθμός των αποφάσεων, γράφει το άρθρο, είναι 9.276.
Αλλά μετά η αριθμητική κάπου μπλέκεται. Ο συντάκτης γράφει:
Αν συνυπολογισθεί ότι σε κάθε μία από αυτές τις αποφάσεις περιλαμβάνεται η παρακολούθηση τουλάχιστον πέντε σταθερών ή κινητών τηλεφώνων, ο αριθμός των παρακολουθούμενων πολιτών από τον…Μεγάλο Αδελφό της ΕΛΑΣ και της ΕΥΠ είναι τεράστιος.
Από αυτό τον υπολογισμό “πες πέντε ανά απόφαση, επί 9.276, πες 10 χιλιάδες, ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ!” (με θαυμαστικό στο τέλος) προκύπτει το νούμερο του τίτλου και της πρώτης πρότασης, που είναι και αυτό που αναπαράγεται ευρέως από το πρωί. Μα υπάρχουν δύο προβλήματα: Πρώτον, αυτό το “πέντε νούμερα ανά απόφαση” δεν τεκμηριώνεται από κάπου (ο συντάκτης δεν μας λέει από πού προκύπτει, και δεν ξεκαθαρίζεται αν αναφέρεται στην έκθεση ρητώς). Δεύτερον, έστω κι αν ισχύει, το 46.000 που προκύπτει, πες 50, δεν αναφέρεται σε πολίτες, αλλά σε νούμερα. Κι επειδή οι παρακολουθήσεις μπορούν να διαταχθούν σε κινητά και σταθερά, κι επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα έχουν πολύ περισσότερα από ένα τηλέφωνα, είναι προφανές ότι το “50.000 νούμερα” δεν είναι δυνατό να αντιστοιχεί σε “50.000 πολίτες”, όπως γράφει το “ΒΗΜΑ”. Αντιστοιχεί σε πολύ λιγότερους, πιθανότατα λιγότερο από τους μισούς.
Την 1η Αυγούστου του 1944 συνέβη η μεγαλύτερη εξέγερση σε κατεχόμενο από τους Ναζί κράτος, όταν οι Πολωνική αντίσταση ξεκίνησε …
Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έχει προκαλέσει πρωτοφανές ταράκουλο στην παγκόσμια οικονομία, για το οποίο φταίει, βεβαίως, αλλά δεν φταίει μοναχή της, φταίνε κι άλλοι παράγοντες, τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μας αυτό εδώ, το θέμα μας είναι το ότι έχουμε κάνει τον κόσμο ολόκληρο να παρακολουθεί τι μας συμβαίνει, να ανησυχεί για το αν κάναμε μεταρρυθμίσεις, για το αν γίναν επεισόδια, και να μάθει το όνομα “Τσίπρας”, κι αυτό είναι περίεργο. Παράλογο.
Γιατί σύμφωνα μ’ αυτήν εδώ τη λίστα, 9 Αμερικάνικες πόλεις αποτελούν μεγαλύτερες “οικονομίες” από ολόκληρη τη δικιά μας χώρα. Εννέα. Πόλεις.
[field id=”1″]
Σήμερα τα ξημερώματα τρείς τρομοκράτες προσπάθησαν να κάψουν τα γραφεία της Microsoft στο Μαρούσι, ένα κτίριο στο οποίο εργάζονται πολλές δεκάδες άνθρωποι στην υπηρεσία του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και του σόφτγουερ. Ευτυχώς κατάφεραν να κάψουν μόνο το βανάκι που είχαν κλέψει για τη δουλειά, και να προκαλέσουν υλικές ζημιές στην είσοδο του κτιρίου. Αυτή ήταν μια ακόμα είδηση από αυτές που προκύπτουν καθημερινά, πια, στη χώρα της ενάρετης βίας και του μίσους, και ούτε καν η πιο σοκαριστική.
Ως τέτοια, κανονικά δεν θα είχε νόημα να την κουβεντιάσουμε.
Αφορμή της κουβέντας ήταν η αντίδραση στην είδηση από τη δημιουργική μειοψηφία (ξέρεις ποια εννοώ, αυτό το 4-5% του πληθυσμού που ζει στον πραγματικό κόσμο αλλά μόλις τώρα έχει αρχίσει να καταλαβαίνει από τι ακριβώς αποτελείται το υπόλοιπο 94-95%), όπως αυτή αποτυπώθηκε στα ίντερνετς.
1) Κρούγκμαν, Σόρος, Σακς και Φελπς συζητούν για την Ελλάδα – New York Review of Books Εδώ μπορείς να δεις …
Κι όμως, υπάρχει τρόπος να αλλάξει για πάντα το πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Μια μικρή αλλαγή χρειάζεται μόνο.
Δεν θα είναι εύκολη, πιθανότατα θα χρειαστεί κάποια νομοθετική ρύθμιση, δεν ξέρω αν πρέπει να πειραχτεί και το Σύνταγμα. Αλλά αφού γίνει, όλα θα γίνουν απλούστερα:
Να καθιερωθεί στις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές (τουλάχιστον) η αρνητική ψήφος.
1) Γιατί δεν αδειάζουν τα ΑΤΜ; Αφού, όπως λένε, οι Έλληνες τραβάνε τα λεφτά τους από τις τράπεζες επειδή φοβούνται …
Οι Έλληνες πολιτικοί, όπως και οι Έλληνες πολίτες, νομίζουν ότι στη δουλειά τους ή τη ζωή τους ο στόχος είναι να κάνουν αυτό που θέλουν. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορεί να γίνει ποτέ. Δεν είναι έτσι η ζωή. Κανείς ποτέ δεν κάνει ό,τι θέλει.
Εμείς εδώ σ’ αυτή τη χώρα είμαστε λίγο παραπάνω ξεροκέφαλοι και ξερόλες, λιγότερο πειθήνιοι από τα κοτόπουλα τους ξένους που έτρωγαν βελανίδια, ε, και λίγο λιγότερο ρεαλιστές. Δεν συνεργαζόμαστε πάρα πολύ καλά σε ομάδες, νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα και ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι ο καλύτερος από όλους και ξέρει τι πρέπει να γίνει και πώς να το κάνουμε. Αυτή η μενταλιτέ δεν έχει μόνο κακά, αλλά έχει ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα: Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε εύκολα την ιδέα του συμβιβασμού. Μας κάθεται βαριά.
Ο συμβιβασμός, όπως ξέρει κάθε παντρεμένος, είναι η αποδοχή της αλήθειας ότι δεν θα περάσει ποτέ το δικό σου. Κάθε απόφαση σε τούτη τη Γη που αφορά περισσότερους από έναν ανθρώπους είναι συνήθως μια συνισταμένη. Και στην πολιτική, όπου διασταυρώνονται απόψεις πολυποίκιλες πάνω σε θέματα πολύπλοκα, κάθε απόφαση είναι ένας συμβιβασμός. Ποτέ κανένας πολιτικός στη Γη -εκτός από τους πολύ απολυταρχικούς δικτάτορες, και μόνο τους βραχύβιους και βλάκες- δε βλέπει να περνάει πάντα/μόνο το δικό του. Με διαπραγματεύσεις και παραχωρήσεις και ανταλλαγές και συμφωνίες προσπαθεί να φτάσει σε ένα αποτέλεσμα που σε γενικές γραμμές να πλησιάζει σ’ αυτά που έχει στο μυαλό του, αλλά ξέρει ότι στην καλύτερη περίπτωση θα φτάσει κοντά. Ποτέ δεν θα το πετύχει ακριβώς. Έτσι διεξάγεται η πολιτική παντού, έτσι γίνονται και οι γάμοι.
Προφανώς έχεις διαπιστώσει την παραδοξότητα τούτη: Σύμφωνα με όλες τις έρευνες, οι Έλληνες πολίτες απορρίπτουν όλες τις συμφωνίες που έχει υπογράψει ετούτη η χώρα με τους έκτακτους δανειστές της μετά την πτώχευση, επειδή προϋποθέτουν μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεις, αλλά ταυτόχρονα οι Έλληνες πολίτες με πολύ μεγάλη πλειοψηφία απαιτούν την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Αυτό, βεβαίως, μπορεί να μοιάζει ταυτόχρονα παράδοξο αλλά και απόλυτα λογικό (όταν σε ρωτάνε “τι θες”, μπορείς κάλλιστα να απαντήσεις “τα πάντα και τα κοάλα”) αλλά εμένα μου κάνει εντύπωση για έναν άλλο λόγο.
