ιδέες

Το Μίσος: Γιατί Οι Έλληνες Δεν Είναι Φτιαγμένοι Για Να Ζουν Μαζί

Το ερώτημα είναι το εξής: Πώς καταντήσαμε έτσι; Γιατί φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, κρεμασμένοι, αιωρούμενοι, με ένα-ένα τα δαχτυλάκια να γλιστράνε, και την πτώση να μοιάζει αναπόφευκτη, θέμα χρόνου;

Ναι, φταίνε οι σπατάλες και οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνδικαλιστές και οι πολιτικοί και η ανικανότητά μας στα θέματα τα οικονομικά και η διαφθορά και όλα αυτά, αλλά δεν μπορεί, πρέπει να υπάρχει και κάποιο βαθύτερο αίτιο, κάτι στο DNA μας, κάποιο θεμελιώδες πρόβλημα που μας έχει φέρει σ’ αυτή την κατάσταση. Δεν είμαστε ηλίθιοι. Δεν είμαστε χειρότεροι από τους άλλους. Οπότε γιατί εμείς δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη μικρή, ευλογημένη μας χώρα και πτωχεύουμε και εξευτελιζόμαστε και τρωγόμαστε μεταξύ μας ανώφελα κι επώδυνα, και οι άλλοι όχι; Κάτι πρέπει να φταίει.

Μετά από μήνες σκέψης και γραψίματος και κουβέντας, νομίζω ότι έχω καταλάβει τι φταίει: Είναι το μίσος.

Η θεωρία που εισηγούμαι είναι η εξής: Οι Έλληνες μισιούνται μεταξύ τους. Δεν είναι φτιαγμένοι να ζουν με άλλους Έλληνες. Δε θέλουν. Δε γουστάρουν. Σαν ομώνυμοι μαγνητικοί πόλοι, απωθούνται. Από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους κι ύστερα (και ίσως και προηγουμένως –δηλαδή σχεδόν σίγουρα και προηγουμένως), ποτέ δεν συγκρότησαν μια συμπαγή κοινωνία ανθρώπων που ζούν μαζί και υπακούν στους ίδιους κανόνες με στόχο τη συλλογική εξέλιξη και την πρόοδο. Η «Ελληνική κοινωνία» δεν είμαι μια συμπαγής οντότητα –ποτέ δεν ήταν. Είμαστε άτομα που ζουν στον ίδιο χώρο, όχι συμπολίτες ή σύντροφοι. Γι’ αυτό βλέπεις τους συναδέλφους σου, όπου κι αν είσαι, που δε μπορούν να πουν μια καλή κουβέντα ο ένας για τον άλλον, τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που αλληλομισιούνται, το ΠΑΜΕ που παρελαύνει χώρια, το Κάτω Σύνταγμα που σνομπάρει το Πάνω Σύνταγμα και τον κραυγαλέο εγωισμό κάθε πολίτη ξεχωριστά που αναγνωρίζει ως συμφέρον του μόνο το αυστηρά προσωπικό.

Read more

Το Σύνταγμα, Η Επανάσταση Και Το Πρόβλημα Του Ελληνικού Διαλόγου

Syntagma01

Το κλίμα που επικρατεί στο Σύνταγμα μπορεί κανείς να το περιγράψει κανείς ως εξής: Πώς είναι ο προαύλιος χώρος ενός γηπέδου πριν από έναν κρίσιμο αγώνα της Εθνικής Ελλάδος στο ποδόσφαιρο; Έτσι ακριβώς. Ελληνικές σημαίες, “Ελλάς Ελλάς”, παιδάκια, γέροι, γηπεδικά συνθήματα, τσίκνα από τα “βρώμικα”, σκουπίδια, αυτό το “οοοοο” με τα χεράκια πριν πέσει η “ola” (στο ποδόσφαιρο) ή η μούτζα (στη Βουλή), κι ένας κοινός εχθρός – πρωταγωνιστής των υβριστικών συνθημάτων, ο οποίος στην περίπτωση του ποδοσφαίρου είναι ο σταρ της αντίπαλης ομάδας, και στην περίπτωση της #greekrevolution είναι ο Πάγκαλος.

Υπάρχουν, βέβαια, και διαφορές ουσίας: Στο ποδόσφαιρο οι Έλληνες πάνε για δυο ώρες -στο Σύνταγμα μαζεύονται εδώ και δώδεκα μέρες. Στο Σύνταγμα βλέπεις πολύ περισσότερες γυναίκες και, κυρίως, πολύ περισσότερες γυναίκες προχωρημένης ηλικίας.

Επίσης σημαντικό: Στο Σύνταγμα δεν υποστηρίζουν όλοι την ίδια ομάδα.

Read more

Ο Κώδικας Δεοντολογίας Της ΕΣΗΕΑ

Πρόσφατα έγραψα για το θέμα της δημοσιοποίησης των ονομάτων θυμάτων εγκλημάτων με αφορμή πρόσφατες δολοφονικές επιθέσεις στην Αθήνα. Αναγνώστης με παρέπεμψε σε ετούτο το δικηγοροblog που δημοσιεύει ολόκληρο τον κώδικα δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ. Είναι όσο ασαφής και γενικόλογος θυμόμουν -και νομίζω όσο πρέπει να είναι ένας τέτοιος κώδικας. Τον παραθέτω αποκάτω μόνο και μόνο για να τον έχω εύκαιρο στο εξής και, όποτε παρουσιάζεται ανάγκη, να τον επικαλούμαι εύκολα και γρήγορα με ένα “ΧΑ! Το άρθρο 5 παράγραφος α’ όμως λέει…” και ούτω καθ’εξής.

Θα τους κατατροπώσω.

Read more

Σύμφωνα Μ’ Αυτή Την Έρευνα, Το 54% Των Ελλήνων Θέλει Χούντα

vima

Και που λες ξυπνάω και βλέπω τα νέα στα Ίντερνετς και πέφτω σ’ αυτήν εδώ την ενδιαφέρουσα έρευνα του “Βήματος” που καταγράφει την πλήρη απαξίωση του πολιτικού προσωπικού από τον αγανακτισμένο λαό, η οποία όμως περιλαμβάνει και μια ερώτηση ανατριχιαστικιά: Ρωτάνε ευθέως τους Έλληνες πολίτες αν θέλουνε να αλλάξει το πολίτευμα.

Και οι Έλληνες πολίτες λένε ναι.

Και τότε, το χτεσινοβραδινό μπέργκερ μου ήρθε ξανά στο στόμα.

Read more

Τί Γίνεται Όταν Μένουν Ελάχιστα Να Μας Ενώνουν: Οι Αγανακτισμένοι, Η Ισπανία Και Η Επανάσταση

hayia2Αν ξεδιαλέξεις όλα όσα μπορούν να χωρίσουν τους ανθρώπους και τα βάλεις στην άκρη, θα σου έχουν μείνει μόνο αυτά που τους ενώνουν.

Αυτό έγινε χτες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, από ό,τι φαίνεται: Μερικές χιλιάδες Έλληνες άφησαν στην άκρη οτιδήποτε θα μπορούσε να τους χωρίσει σε ομάδες, και κατέβηκαν στην πλατεία για να διαμαρτυρηθούν, μιμούμενοι τους Ισπανούς που κάνουν το ίδιο εδώ και δέκα μέρες. Η επιτυχία της εκδήλωσης είναι κάτι εξ’ ορισμού θετικό και ευχάριστο, αν όμως ψάξεις λίγο το θέμα και το σκεφτείς, βγαίνουνε κι άλλα συμπεράσματα, πιο λυπητερά.

Εξηγούμαι:

Το καλό της υπόθεσης

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι αυτοί που πήγαν εκεί πέρα πέρασαν ωραία, κι αυτό δεν είναι κάτι επιφανειακό ή ασήμαντο. Το να νιώθεις μέρος ενός πράγματος σημαντικότερου από τον εαυτό σου και να δραστηριοποιείσαι σε κάτι διαφορετικό από όσα κάνεις κάθε μέρα είναι θεμελιώδες κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας. Είναι το ίδιο που νιώθει ο Atenistas όταν μαζεύει την πλαστική σακούλα, ας πούμε. Δεν αλλάζει τον κόσμο, δε λύνει τίποτα, αλλά είναι κάτι, και σε κάνει να νιώθεις λίγο πιο πλήρης και λίγο πιο ενάρετος. Μπορεί βέβαια να γίνει και επικίνδυνο αυτό, να νομίσεις δηλαδή ότι όντως αλλάζεις τον κόσμο και να εφησυχάζεις, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Η χαρά της συμμετοχής είναι σημαντικό πράγμα.

Ακόμα πιο σημαντικό: Το ότι έγινε μια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας και κανένα κεφάλι δεν άνοιξε, κανένα δακρυγόνο δεν έπεσε, κανένα αυτοκίνητο δεν κάηκε και καμιά βιτρίνα δεν έσπασε. Αυτό που πολύς κόσμος δεν ξέρει για την Ισπανία είναι πως οι διαδηλώσεις εκεί είναι φαινόμενο σπάνιο. Εδώ είναι φαινόμενο εξευτελισμένο. Ακούει ο άλλος «διαδήλωση» και το μυαλό του δεν πάει σε ενάρετες μάζες που διεκδικούν το αύριο, αλλά σε συνδικαλιστές και κομματόσκυλα, μπαχαλάκηδες και ΜΑΤ. Η χτεσινή συγκέντρωση έδειξε ότι το να γίνει μια κανονική συγκέντρωση διαμαρτυρίας είναι κάτι το εφικτό σ’ αυτή τη χώρα, δεν υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας.

Read more

Το Πρόβλημα Με Την Αλήθεια Και Το Έγκλημα Της Ελληνικής Δημοσιογραφίας

Ασφαλώς το επισήμανες όταν έγινε γνωστή η σοκαριστική δολοφονία του 44χρονου πατέρα Μανώλη Καντάρη το πρωί της Τρίτης, 10 Μαΐου: Όλα τα media τον ανάφεραν ως «ο 44χρονος». Δεν ήταν η πρώτη φορά που πρόσεχα μια τέτοια αναφορά στα μέσα, ίσα ίσα –ειδικά στην τηλεόραση η ηλικία ενός ανθρώπου είναι το χαρακτηριστικό που χρησιμοποιείται συχνότερα απ’ όλα γι’ αυτή τη δουλειά (ευτυχώς που δεν έχει πάθει τίποτα η Άννα Βίσση, να λες). Για κάποιο λόγο, όμως, αυτή τη φορά η χρήση της μου έκανε στ’ αλήθεια εντύπωση. «Ο 44χρονος». Γιατί; Δεν ήταν υπόδικος. Δεν εκκρεμούσε κάποια υπόθεσή του. Ήταν θύμα. Για ποιο λόγο ήταν μυστικό το όνομά του;

Την επόμενη μέρα άγνωστοι ξυλοκόπησαν το φοιτητή Γιάννη Καυκά (δες φωτογραφίες που έχει τραβήξει) σε διαδήλωση στην Αθήνα, και ο άνθρωπος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση. Πάλι το ίδιο: Τα media τον ανάφεραν ως «ο 31χρονος» χωρίς να αποκαλύπτουν το όνομά του. Ήταν θύμα κι αυτός –πού ήταν το μυστικό;

Read more

Τι Σημαίνει Η Πτώχευση Του Alter

Όπως ίσως έμαθες, ο τηλεοπτικός σταθμός Alter θα ζητήσει να υπαχθεί στο άρθρο 99 μετά από μια παρατεταμένη και εκ προοιμίου χαμένη μάχη με τα μαθηματικά. Κανένα θαύμα δεν έγινε, κανένας σωτήρας δε βρέθηκε, έτσι η εταιρία αναγκάστηκε να ζητήσει προστασία από τους πιστωτές της στους οποίους χρωστά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Αν και δεν χρησιμοποιείται σ’ αυτή τη φάση η λέξη “πτώχευση”, η πραγματικότητα δεν απέχει και πολύ, καθώς το άρθρο 99 είναι μια διαδικασία επιβολής προγράμματος εξυγίανσης από το δικαστήριο, κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που συμβαίνει με την Ελλάδα και την τρόικα ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ δηλαδή. Είναι μια πολύ κακή εξέλιξη για τους 700+ εργαζόμενους στο κανάλι, και ένας σημαντικός σταθμός στο ημερολόγιο της Ελληνικής Κρίσης, καθώς το Alter γίνεται η πρώτη μεγάλη εταιρία media της χώρας που πρακτικά πτωχεύει.

Δεν θα είναι η τελευταία.

Παρακάτω θα σου εξηγήσω γιατί ο κλάδος στον οποίο δουλεύω βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, και γιατί πιστεύω ότι το επάγγελμά μας δεν θα είναι ποτέ πια ίδιο.

Read more