Θοδωρής 
Καλησπέρα.
Προς όλους τους φίλους που διαμαρτύρονται στα σόσιαλ μύδια για τη συνεχιζόμενη καλοκαιρία και νοσταλγούν το χειμώνα, δυο λόγια:
Ετούτη η χώρα δεν έχει τίποτα το ωραίο. Έχει άσχημες πόλεις, κακότροπους ανθρώπους, μηδαμινή κοινωνική συνοχή, κατεστραμμένη οικονομία. Δεν έχει τίποτα να προσφέρει στους πολίτες της. Είναι άδεια. Είναι το τίποτα. Είναι μια χώρα μαύρη-τρύπα. Με μία εξαίρεση: Τον καιρό.
Μια νέα εβδομάδα ξεκινά, μια εβδομάδα γεμάτη, αναμφίβολα, με πάθος και οργή και αντιδικίες και φασαρίες και άγχος και φόβο και τρομολαγνεία και νεύρα και πάρα πολλά αρνητικά πράγματα και, απ’ ό,τι φαίνεται, και ήλιο.
Ας δούμε τι έγινε τις προηγούμενες ημέρες, συμβάντα που οδηγούν σε τούτη την εβδομάδα τη δραματική και κρίσιμη.
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς (δε θα το συνηθίσω ποτέ) μίλησε στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του και δήλωσε ότι “πρέπει να χτυπήσουμε 2 εχθρούς: τη δημόσια σπατάλη και τη φοροδιαφυγή” σκορπώντας ξέφρενο ενθουσιασμό στα πλήθη καθώς είναι προφανές ότι πλέον έχουν διοριστεί στο δημόσιο όλοι οι Μεσσήνιοι πολίτες, και έχουν μετατεθεί σε οργανισμούς που δεν θα υποστούν καμία μείωση όλα τα γαλάζια βύσματα, και έτσι ήρθε η ώρα να αρχίσει ο πόλεμος κατά της δημόσιας σπατάλης.
Δεν ξέρω αν θυμάσαι τι είναι η “Έκπληξη“. Η “Έκπληξη” είναι μια έκθεση μυστικής ζωγραφικής που διοργανώνεται κάθε χρόνο με ένα ενδιαφέρον κόνσεπτ: Εκατοντάδες πινακάκια μεγέθους 18x24cm φτιαγμένα από εκατοντάδες δημιουργούς συγκεντρώνονται και εκτίθενται στα ίντερνετς και στην Τεχνόπολη. Το φιλοθεάμον και φιλότεχνο κοινό τα κοιτάζει, αλλά δεν ξέρει ποιος δημιουργός ζωγράφισε τι. Είναι έκπληξη. Μια συγκεκριμένη μέρα του χρόνου, κι έχοντας διαλέξει αυτά που του αρέσουν, ο ενδιαφερόμενος πηγαίνει στην Τεχνόπολη και αγοράζει όποιο προλάβει. Τότε -και μόνο τότε- κοιτάζει το τελαράκι από πίσω, και βλέπει ποιος ζωγράφισε αυτό που διάλεξε. Όλα έσοδα από τις πωλήσεις (κάθε πινακάκι κοστίζει 50 ευρώ) πηγαίνουν στην Κλίμακα.
Εχτές η Disney, που έχει ήδη καταπιεί εταιρείες όπως η Pixar και η Marvel, ανακοίνωσε πως αγοράζει τη Lucasfilm του Τζορτζ Λούκας έναντι 4 δις. δολαρίων. Ταυτόχρονα ανακοίνωσε πως θα ξεκινήσει την παραγωγή νέων ταινιών Star Wars, με την πρώτη να βγαίνει στις αίθουσες το 2015. Σπουδαία νέα, με κυριότερο το ότι ο ίδιος ο (κατά 4 δις πλουσιότερος πλέον, καθώς είχε το 100% της Lucasfilm) Τζορτζ Λούκας δεν θα συμμετάσχει στην παραγωγή. Για να το γιορτάσουμε, να δεκατέσσερα Star Warsικά λινξ. May the force be with you, always.
Αυτός δεν είναι σωστός τίτλος. Αλλά δε μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο, δεδομένων των συνθηκών. Κοιτάξτε:
Μερικά πολύ ενδιαφέροντα και περίεργα πράγματα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες, όχι πολύ αναπάντεχα δεδομένης της γενικότερης κατάστασης, αλλά μαζεμένα, και ως εκ τούτου ίσως κάπως ενδεικτικά για το πού πάει το πράγμα. Δεν είχα πάρα πολλά πράγματα να πω στην αρχή, μα στη συνέχεια άρχισαν να συσσωρεύονται, κι αυτό μου δημιούργησε την εντύπωση ότι κάτι κλιμακώνεται, κάτι ξεφεύγει, χωρίς να ξέρω τι σημαίνει αυτό το “κάτι”, τι πράγμα είναι, καν.
Εχτές μίλησα σε μια εκδήλωση του Public στο Σύνταγμα για το creative block και για -πολλά- διάφορα άλλα θέματα περί δημιουργικότητας, μαζί με τη συγγραφέα Λένα Διβάνη, τη μουσικοσυνθέτη Μαριέττα Φαφούτη και το διαφημιστή Θοδωρή Τσεκούρα. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα, και νομίζω ότι οι δύο τελευταίοι, που δουλεύουν σε χώρους με ανάγκες κάπως πιο πιεστικές για δημιουργικότητα on demand, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αλλιώς, οπότε οι τοποθετήσεις τους είχαν περισσότερο ενδιαφέρον, τουλάχιστον όσον αφορά το θέμα καθ’ αυτό.
Μεταξύ άλλων, εγώ διάβασα μερικούς στίχους από ένα ποίημα. Ναι, ποίημα. Οι στίχοι αυτοί περιγράφουν -κατά τη γνώμη μου εύστοχα- κάτι πολύ σημαντικό: Πότε κάποιος πρέπει να γίνει συγγραφέας. Αν ο φιλόδοξος υποψήφιος κοιτάει την οθόνη και δεν ξέρει τι να γράψει, ίσως πρέπει να κάνει μιαν άλλη δουλειά, να ασχοληθεί με κάτι άλλο, λέει ο ποιητής. Το ποίημα λέγεται “So you want to be a writer?” και ο ποιητής είναι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, και η ποιητική συλλογή στην οποία περιέχεται είναι αυτή. Πάει ως εξής:
[field id=”1″]
Εχτές έλαβε χώρα η παρουσίαση του “Φεβρουαρίου” στο βιβλιοπωλείο Free Thinking Zone στο κέντρο της Αθήνας. Πολύς κόσμος ήρθε, είχε και απορίες κάμποσες, ειπώθηκαν διάφορα, όλα ενδιαφέροντα. Να μερικές φωτογραφίες από τα τεκταινόμενα που έβγαλαν επισκέπτες:
[imagebrowser id=42]
Όπως γίνεται συνήθως, θα προστίθενται εδώ κι άλλες φωτογραφίες, όταν τις βρίσκω.
Πολύ ευχαριστώ τον Ηλία Κανέλλη, την Τίνα Μανδηλαρά και το Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη που είπαν πολλά και πολύ ωραία λόγια για το βιβλίο. Σχεδόν το ίδιο πολύ ευχαριστώ επίσης όσους ήρθαν και είδαν και άκουσαν.
Ωραία ήταν. Να το επαναλάβουμε.
Κοίτα!
Μια αναμπουμπούλα απλώνεται στη χώρα, μια αντάρα. Το φαινομενικά ατέλειωτο ελληνικό καλοκαίρι τελειώνει, και μαζί του τελειώνει και κάτι που έμοιαζε με διάλειμμα στο διαρκές ελληνικό δράμα, ένα διάλειμμα διάστικτο με μαύρες παρενθέσεις, μα κατά τ’ άλλα μουδιασμένα ράθυμο.
Τώρα, όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Το βλέπεις. Τα μέτρα κοντεύουν. Το δράμα κορυφώνεται. Η κατσαρόλα βράζει πάλι.
Αυτό. Αυτό είναι. Ετούτο το διάγραμμα, που το βρήκα εδώ (και ισχύει για τις ΗΠΑ, αλλά είναι ενδεικτικό της κατεύθυνσης …
Σήμερα ξεκίνησε το 21ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών Ελλάδος, πράγμα που πιθανότατα δεν γνώριζες, αν δεν είσαι βιβλιοθηκονόμος, που πιθανότατα δεν είσαι. Αύριο, στη δεύτερη ημέρα του συνεδρίου, στις 11 το πρωί στο ΠαΠει, θα μιλήσω σε ένα στρογγυλό τραπέζι που θα έχει θέμα “Υπάρχει ζωή για τις βιβλιοθήκες μετά το Ίντερνετ;” μαζί με εκλεκτούς προσκεκλημένους. Υποθέτω ότι με κάλεσαν για να επιχειρηματολογήσω υπέρ του “όχι”. Θα απογοητευτούν. Ακόμα σκέφτομαι το τι θα πω, και θα ανεβάσω ό,τι σημειώσεις μαζέψω εδώ αύριο, μετά τη συζήτηση, αλλά εν τω μεταξύ πάτα να δεις μερικά λινξ για βιβλιοθήκες: