Τον περασμένο Απρίλη, όπως θυμάσαι, έσκασε το απίθανα ονοματισμένο ηφαίστειο Εγιαγφξςαεφξαλσδξφη στην Ισλανδία, στέλνοντας ένα σύννεφο στάχτης απάνω απ’ την …
Το πολυαναμενόμενο άρθρο του Μάικλ Λιούις για το Βατοπέδι στο Vanity Fair είναι πλέον διαθέσιμο στο site του περιοδικού, μπορείς να το διαβάσεις -12 χιλιάδες λέξεις, ζωή να ‘χει-, να χαρείς τη φωτογραφία του τσαχπίνη και ποζάτου πάτερ Αρσένιου, και να βγάλεις πλούσια και θαυμαστά συμπεράσματα. Αν παρακάμψεις κάποιες τουριστικές περιγραφές για τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και τα μούσια των μοναχών, υπάρχει πολύ καλό υλικό εκεί μέσα. Τα συμπεράσματα ενός σκεπτόμενου ξένου που για πρώτη φορά έρχεται σε επαφή με την τριτοκοσμική πραγματικότητα αυτού της Ελλάδας (με νούμερα και ντοκουμέντα) είναι μια εύγλωττη, ωμή, εξαιρετικά οδυνηρή αλλά και απόλυτα εύστοχη περιγραφή αυτού που είμαστε ως λαός και ως χώρα. Χαρακτηριστικά αποσπάσπαματα αποκάτω (προσοχή: προκαλούν κατάθλιψη και ακατάσχετη ενδοσκόπηση)
Μπορεί όπως κι εγώ να είσαι άνθρωπος πολυάσχολος, να μην έχεις πολύ χρόνο για χάζεμα ή χάσιμο. Μπορείς επίσης όπως κι εγώ να σου αρέσουν αυτά τα μεγάλα άρθρα, τα δημοσιογραφικά, που είναι ξερωγώ δέκα χιλιάδες λέξεις για έναν πάστορα από τον Αμερικάνικό Νότο, ή δεκαοχτώ χιλιάδες λέξεις για το παράνομο εμπόριο διαμαντιών στο Κονγκό. Τέτοιες ιστορίες, αληθινές και καλογραμμένες, που μπορείς να τις διαβάσεις σε μια καθισιά, αλλά δεν μπορείς να τις διαβάσεις στο γραφείο, κοιτάζοντας την οθόνη του γκομπιούτερ. Σου έχω ξαναγράψει για το longform.org, που συγκεντρώνει κάμποσες από δαύτες, από τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου, για να μην ψάχνεις. Σου ‘χω γράψει και γι’ αυτά τα βιβλία, που κυκλοφορούν κάθε χρόνο και περιέχουν τα καλύτερα τέτοια κείμενα της χρονιάς, τα βραβευμένα, τα τοπ οφ δε τοπ. Αλλά δεν σου έχω γράψει για τον καλύτερο τρόπο να τα διαβάζεις αυτά τα κείμενα, και αυτό ήταν παράλειψη. Γιατί καλά είναι τα περιοδικά, αλλά άντε να έχουν ένα τέτοιο μέσα στο κάθε τεύχος. Το πολύ δύο. Καλά και τα βιβλία, αλλά μια φορά το χρόνο βγαίνουν, δε φτουράνε. Και καλό και το κομπιούτερ, αλλά άντε βγάλε τα μάτια σου δυο ώρες για να διαβάσεις κάτι τέτοιο.
Διάβασα το εξής post του ιδρυτή του Wired Κέβιν Κέλι, ο οποίος έκανε ακριβώς την ίδια ανακάλυψη: Το Instapaper είναι ένα εργαλείο που σου επιτρέπει να bookmark (ρήμα!) τα κείμενα που θέλεις. Αφού βάλεις ένα bookmark που λέγεται “read later” στον browser σου, ψαχουλεύεις στα Ίντερνετς, βρίσκεις αυτά που σε ενδιαφέρουν (στο longform.org ή αλλού), και τα μαρκάρεις με το read later για να κάνεις αυτό που λέει: Να τα διαβάσεις αργότερα. Μετά πας στο iPad, το iPod Touch ή το iPhone και κατεβάζεις το application του Instapaper. Κάνεις log-in και νάτα τα posts που έχεις μαρκάρει, έτοιμα να τα διαβάσεις -και οffline άμα λάχει. Το πιο ωραίο είναι το εξής: Τα posts στα δείχνει “γυμνά” από διαφημίσεις και σχεδιαστικές τζιριτζάτζουλες των sites, με ωραία fonts, σαν να διαβάζεις e-book. Η εμπειρία στο iPad είναι καταπληκτική. Παρ’ όλο που το μηχανηματάκι έχει διάφορα προβλήματα στην ανάγνωση (περιγράφονται αναλυτικά εδώ), γι’ αυτή τη δουλειά είναι ό,τι πρέπει.
Το μόνο πρόβλημα (σε πολλά εισαγωγικά) που μένει είναι το να βρίσκεις υλικό για να το διαβάζεις έτσι. Ο Κέβιν Κέλι αποφάσισε να φτιάξει μια λίστα με τα καλύτερα δημοσιογραφικά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ, για να πάρεις ιδέες και να τα instapaper (ρήμα!) για να τα διαβάσεις στο δικό σου iPad/iPhone/άντε και PC. Εγώ του πρότεινα δύο: Αυτό κι αυτό.
Εδώ και δύο μέρες ο Αμερικανός Τζον Ίσνερ και ο Γάλλος Νικολά Μαχούτ αγωνίζονται για τη νίκη στο δεύτερο γύρο του Γουίμπλεντον. Χτες πάλευαν μέχρι που νύχτωσε και ήταν ισοπαλία, 2-2 σετ και 18-18 γκέιμς στο τάι μπρεϊκ. Σήμερα μπήκαν και συνέχισαν στο ίδιο βιολί: Έχοντας συμπληρώσει 10 ώρες παιχνιδιού, το μεγαλύτερο αγώνα στην ιστορία του αθλήματος, έφτασαν στο 59-59 πριν τους σταματήσει πάλι ο διαιτητής. Το εξαντλητικό παιχνίδι που έχει πλέον τη δική του σελίδα στη Wikipedia, έγινε trending topic στο Twitter καταπάνω στην κάψα του 4ου ομίλου στο Μουντιάλ, και έφερε τον σχολιαστή του Guardian που έκανε liveblogging σε παροξυσμό δημιουργικότητας και φαντασίας, όταν οτιδήποτε είχε να πει σε σχέση με το τένις είχε πια (10 ώρες μετά!) τελειώσει. Απολαυστικά δείγματα:
But none of this means a thing to the Everlasting Zombie Tennis Players on Court 18. They hear nothing but the thud of the ball off their racket and the sonorous tones of their Zombie Umpire. They can think of nothing beyond their next trudge to the chair for a short sit down before the ordeal begins again anew. They have forgotten all about Wimbledon and the world beyond the backstop.
